Van mijn blogs maakte ik een gebundeld boekje om makkelijk te lezen of weg te geven. Je kunt het kopen voor 10 euro. Stuur me even een mail als je het wilt kopen.
Boek kopen
Zomaar een ontmoeting
Zondag 21 maart vandaag. Een dag om uit te slapen. De dienst begint om 12.30 en ik zet mijn wekker om 9 uur. Ik hou ervan veel van de dag mee te krijgen en langer uitslapen vind ik zonde van mijn dag. Ik dut nog heel even door en bedenk wat ik deze dag zou willen doen. Even tijd voor mezelf lijkt me fijn en daarin tijd voor de Heer. Ik weet dat wanneer ik in Zijn schuilplaats zit, de meeste energie ontvang. Wanneer ik Zijn woorden hoor of lees, vult vrede mijn hart.
Ik denk na over de afgelopen week, waarin we een nieuwe wereld in zijn getrokken. Een wereld waar angst heerst over Covid 19. Waarin de wereld een soort vertraging heeft gekregen. Uitdrukkelijk door de overheid gevraagd is, elkaar niet te bezoeken en zeker niet aan te raken in verband met besmettingsgevaar.
Op het moment dat ik beneden kom, zit mijn jongste kind er al. ‘Mam, zullen we naar het bos gaan?’ Daar gaat mijn tijd met de Heer denk ik.. Hij had het de avond ervoor al gevraagd en ik zeg meteen ‘ja’. De hele week had ik me naar dit kind schuldig gevoeld door de drukte in ons bedrijf. Mijn jongste moest net als alle andere kinderen maar thuis leren en mijn week was overvol geweest. Enorm dankbaar voelde ik me dat alles doordraaide, maar het gevoel om mijzelf in vieren te moeten delen, matte mij af.
In het bos aangekomen, genieten we enorm van fluitende vogels, van mijn zoons mankracht die hij overvloedig laat zien en van zomaar ineens een tak bloesem tussen het nog dorre winterbos.
We lopen rinchting uitgang als een meneer ons aanspreekt met een doemscenario. ‘Weet u wel wat er gaat komen met deze 1.5 meter? Er komt een gigantische crisis door dit alles. Over 2 jaar is die crisis nog veel erger. Ik kom uit de brandhaard nu die in Brabant is. Vreselijk daar. Kan niet meer normaal over straat. Ik ben zo’n beetje hierheen gevlucht.’ Ondertussen had de meneer bij iedere zin tics in zijn gezicht. ‘Trouwens’, zegt hij;, ‘Het kan mij verder niet schelen als ik dood zou gaan. Dan moet de sociale dienst mijn rommel maar opruimen’, zegt hij lachend. ‘Ik heb toch niemand meer.’
Pijn voel ik voor die man en ik vraag voorzichtig of hij ook gelooft. Hij begint hard te lachen en haalt een kaartje uit zijn zak, Jezus erop afgebeeld. ‘Ik geloof in een God die barmhartig schijnt te zijn, maar voor mij alles kapot maakte.’ ‘Gelooft u dat echt? ‘ ‘Ja’, zei hij . ‘Zoals je ziet heb ik Gilles de la tourette. Hierdoor werd ik vanaf mijn 3e jaar in een internaat geplaatst. Mijn ouders keken nooit naar mij om. Daar in het internaat werd ik met stokken geslagen en misbruikt. Op mijn 18e mocht ik weer thuis komen. Nou mooi niet, ik haatte mijn ouders. Nu hoefde het niet meer. Ik geloof dat ze rechtstreeks naar de hel zijn gegaan toen ze dood gingen.’
‘Wat een moeilijk leven heeft u gehad meneer. Wat erg. Ik geloof dat de Heer Jezus met innerlijke ontferming over u bewogen is.’ Hij keek me aan.. ‘Ja, denk je dat?’ ‘Ja echt meneer.’ Hij lachte weer, vreugdeloos en ging verder over zijn weg in de schuldsanering, zijn werk in de haven en zijn diepe weg van alleen zijn.
‘Wat moet die jongen hier eigenlijk van denken’, vroeg hij? ‘Nou jongen’, vroeg ik mijn zoon., ‘wat vind je hiervan?’ En zoals wel vaker verraste mijn 12-jarig kind mij met de woorden: ‘Meneer de ellende is niet door God in de wereld gekomen! Het komt door de zondeval.’ ‘Oh ja’, zei de man. ‘De appel’.. ‘Inderdaad de appel. Maar Jezus is gekomen om u en mij te redden van die val’ vulde ik aan. ‘Wanneer u in Hem gelooft bent u gered. Dan geldt ook voor u de belofte van Psalm 91.’
‘Wie in de schuilplaats van de Allerhoogste is gezeten, die zal vernachten in de tent van de Almachtige. Die zal zeggen, mijn Toevlucht, mijn Burcht, mijn God op wie ik vertrouw.‘
‘Dan hoeft u niet bang te zijn.’
‘Zal ik met u bidden?’ Opnieuw lacht hij.. weer gaat zijn verhaal verder. Hoe hij misdienaar was en dat het leven nu wel lijkt op de plagen uit Egypte. Met sprinkhanen in Kenia en ziekte over de hele wereld. ‘Heeft u een Bijbel?’ vraag ik. ‘Ja’, is het antwoord.. ‘gratis gekregen’. “Wat mooi!’ ‘Ja he, dat vind ik ook mooi.’
Nog steeds op 1.5 meter afstand vraag ik of ik voor hem mag bidden. ‘Het is goed’, zegt hij. ‘U mag uw handen vouwen en ogen sluiten’, en na opnieuw een lach doet hij dat. Daar op het bospad van de Grebbeberg, waar jaren geleden oorlog werd gevoerd, lijkt nu de inwendige strijd voorbij te gaan. Ik vraag hem of hij Psalm 91 wil gaan lezen en hij schrijft in zijn agenda: ‘Bijbel lezen Psalm 91.’
Ik voel blijdschap voor deze ontmoeting.. ik geloof dat Jezus kwam voor iemand als deze man. Hij begroette me vrolijk, lachte nu oprecht en ging zijn weg verder.
‘Heer, zorgt u voor Tonnie?’
Perfectie..
Alles moet het liefst perfect. Huis op orde en dus spic en span. Zaak draait lekker, kinderen gaan goed, gedragen zich voorbeeldig! Leuke vriendinnen, die me altijd begrijpen. Manlief die me op handen draagt. Altijd een lach op mijn en zijn gezicht. Mijn haar zit goed, ook heel belangrijk! Zelfs als klein meisje toen mijn moeder mijn haar deed, mocht er niet één haartje scheef zitten. En niet te vergeten het eten moet lekker zijn en gezond. Eten ja.. daar ga ik uiteraard ook altijd goed mee om. Geen grammetje teveel suiker, niet te veel vet. Geen eetbuien meer. Gewoon perfect. Heerlijk perfect leven.. niks zit tegen. Een fantastische wereld lijkt me. Makkelijk ook. Geen gedoe. Geen vuiltje aan de lucht.
Het frustreert me wanneer ‘perfect’ niet lukt. Het moet dan beter. De volgende keer mag ik niet meer zo reageren, de volgende keer moet ik eerst nadenken voordat ik wat zeg, de volgende keer ga ik eerst in gesprek, de volgende keer weet ik dat ik geen stress hoef te voelen. De volgende keer zorg ik dat ik nog net voor de visite komt, de wc goed nagelopen heb, voordat er een vreemde naar toe gaat. Wat zullen ze wel niet denken met die druppel op de rand. De volgende keer zal ik meer invoelend zijn.
Enorm moe word ik soms van me zelf. Ik streef naar een perfecte wereld af en toe. Voor anderen ben ik milder dan voor mezelf. Zij mogen fouten maken, (al vind ik dat soms ook moeilijk) maar mijn eigen fouten straf ik af. Kom op Lies, denk je nu echt dat mensen dit van jou accepteren? Het had beter gekund! Teveel gegeten, nu op dieet. Lelijk gedaan tegen Piet mijn man, nu door het stof. Ik blijf soms 40 keer sorry zeggen om het goed te maken.
Een ander woord voor perfectie is volmaaktheid. Volmaakt zijn en leven in een volmaakte wereld, met volmaakte mensen om je heen. Geen rimpels in je gezicht, putten in je benen of spataderen. Altijd liefde en vrede. Zoiets als wat ik al beschreef.
In het paradijs was het zo. Perfect. Volmaakt. Alles mochten we eten. Heerschappij over de aarde hadden we. Kleding was niet nodig. Een perfecte temperatuur. Geurende bloemen, vrede. Heerlijk. Van één boom mochten we niet eten.. goed te doen zou je zeggen, kan niet mis gaan.. en zelfs dat ene ging mis. Eva gaf Adam en ze aten.. het ging mis.. daar waar het volmaakt was, werd het onvolmaakt. Waar we afhankelijk van God waren, zochten we naar onafhankelijk zijn. Ik kan het zelf wel, alleen. Ik heb God niet nodig en de ander al helemaal niet.
‘En hoe vaak struikelen we niet allemaal! Wie nooit struikelt in het spreken kan zich een volmaakt mens noemen, die in staat is om zelfs het hele lichaam in toom te houden.’ Jakobus 3:2
Steeds opnieuw besef ik dat ik het bloed van de Heer Jezus nodig heb. Degene die volmaakt is, is mijn redding.
Zonder Jezus zijn we verloren, is onze volmaaktheid achtergebleven in het paradijs. In Jezus zijn we gered van de vloek.. ,leven we nog in een onvolmaakte wereld en zijn geborgen in de volmaakte Redder.
Zou jij gered willen worden?
‘Heer, leer me afhankelijk te zijn van U. Genadig te zijn. Dank U voor Uw genade. Dank U dat Uw Woord zuiver is en me beschermt. Amen.
Can I be with you?
Claudia de Breij wrote a beautiful song some years ago ..
Can I be with you?
when the war comes
And if I have to take shelter
May I be with you?
When there is a club I don’t belong to
Can I join you?
.. A hug.. never thought I was going to miss that. With today’s measures, many people have to miss it, especially when they are alone. We need it. It can feel like comfort, warmth, encouragement, security and understanding.
Sometimes words fall short and an embrace can fill in those words. When I closed my heart at the age of 14, I no longer wanted hugs. I had suffered damage, I kept my distance with words. Big mouth, small heart. Protecting that little heart with hand and tooth. Barbed wire stretched around me, don’t come to close…so hurt by life.
In 2017 we leave with a group of women to Romania. What a warm people. Everywhere we come we receive a hug. Spontaneously my heart opened for these people and I changed from a distanced person to someone who can give and receive a hug .. At home I try to continue but I still fall back into the old pattern.
What struck me was when I heard it has to do with acceptance. When we don’t get hugs, it can feel that we are not accepted. In the message of Luke it is written that the disciples of Jesus did not want the children to be brought to Him. Parents wanted to have their children blessed. “No, .. get away from Jesus .. he really has no time for that”!
they would say but look what happened ..
Mark 10: 13-16 People tried to bring children to Him [Jesus] to be touched and blessed by him, but the disciples rebuked them. When Jesus saw that, he was excited and said to them, “Let the children come to me, do not stop them, for the kingdom of God belongs to who is like them. I assure you, whoever is not open to the kingdom of God as a child will certainly not enter it.” He took the children in his arms and blessed them by laying His hands on them.
Wow! He not only blessed them, He takes them in His arms! Jesus does not say … be taught well, make sure you know everything, be the best, but He says … become like a child .. I will cherish, protect and take that child (you) in my arms .. When you feel alone, left by everyone .. lack of contact .. Know that Jesus wants to embrace you .. and you can ask .. Lord Jesus may I be with you ..
Mag ik dan bij Jou?
Claudia de Breij schreef wat jaren geleden een mooi lied.. Mag ik dan bij jou?
Als de oorlog komt
En als ik dan moet schuilen
Mag ik dan bij jou?
Als er een clubje komt
Waar ik niet bij wil horen
Mag ik dan bij jou? Enz..
Een omhelzing, nooit gedacht dat ik dat zou gaan missen. Met de maatregelen van dit moment moeten veel mensen het missen, zeker als ze alleen zijn. We hebben het nodig. Het kan voelen als een troost, warmte, een aanmoediging, geborgenheid en begrip. Soms schieten woorden te kort en kan een omhelzing die woorden opvullen. Toen ik mijn hart sloot op mijn 14e, wilde ik ook geen knuffels meer. Schade had ik opgelopen, met woorden hield ik afstand. Grote mond, klein hartje. Dat kleine hartje beschermend met hand en tand. Prikkeldraad gespannen om mij heen, kom niet teveel in de buurt. Pijn gedaan door het leven.
In 2017 vertrekken we met een groep vrouwen naar Roemenië. Wat een hartelijke mensen. Overal krijgen we een knuffel. Spontaan gaat mijn hart open voor deze mensen en ik verander van afstandelijk naar iemand die een knuffel kan geven en ontvangen.. Thuis probeer ik het voort te zetten maar val toch weer wat terug in het oude patroon.
Wat me raakte was toen ik hoorde dat het te maken heeft met acceptatie. Wanneer we geen knuffels krijgen, kunnen we ons niet geaccepteerd voelen.
In Lucas staat een stukje dat de discipelen van Jezus niet wilden dat de kinderen bij Hem werden gebracht. Ouders wilden hun kinderen laten zegenen. ‘Nee joh.. ga eens weg bij Jezus.. daar heeft Hij echt geen tijd voor hoor.’ Moet je horen wat er gebeurt..
Marcus 10: 13-16 De mensen probeerden kinderen bij Hem [Jezus] te brengen om ze door Hem te laten aanraken, maar de leerlingen berispten hen. Toen Jezus dat zag, wond Hij Zich erover op en zei tegen hen: ‘Laat de kinderen bij Me komen, houd ze niet tegen, want het Koninkrijk van God behoort toe aan wie is zoals zij. Ik verzeker jullie: wie niet als een kind openstaat voor het Koninkrijk van God, zal er zeker niet binnengaan.’ Hij nam de kinderen in Zijn armen en zegende hen door hun de handen op te leggen.
Wauw! Hij zegende ze niet alleen, Hij neemt ze in Zijn armen! Jezus zegt niet.. ‘Word geleerd, zorg dat je alles weet, wees de beste’, maar Hij zegt.. ‘Word als een kind.. Dat kind (jij) zal Ik koesteren, beschermen en neem Ik in Mijn armen..’ Wanneer je je alleen voelt, door iedereen verlaten.. een tekort hebt aan contact.. Weet dat Jezus je wil omarmen.. en dat je kan vragen.. ‘Heer Jezus, mag ik dan bij U?’..