Vergelijken

‘Je nicht helpt haar moeder tenminste’… ‘Jij doet helemaal niks voor je moeder’. ‘Waarom ben je niet meer als je broertje, die lekker rustig is?’ ‘Je broer doet tenminste zijn best op school waardoor hij nu HAVO kan. Jij had ook beter gekund’. ‘Weet je dat toen ik klein was, ik altijd mijn moeder hielp?’

Zomaar wat dingen hoe je vergeleken kan worden met anderen. Ik haatte het, wanneer ik werd vergeleken met anderen. Ik kreeg zelfs een enorme hekel aan degene waar ik mee werd vergeleken. Ik voelde me dan enorm machteloos. Een gevoel dat ik in een keurslijf werd gestopt waar ik niet aan kon voldoen. Waardoor ik iets ontwikkelde wat eigenlijk zei: ‘sorry, dat ik zo ben’. Toch had ik de neiging dit zelf ook te doen: vergelijken… Ik keek naar de ander en merkte op dat ik soms wat uitbundig kan doen. Dat ik op andere dingen, weer wat tammer reageer dan anderen. Ik raakte juist, door dit vergelijken, de weg kwijt. Een kameleon werd ik. Ik probeerde me aan te passen. Denk jij blauw? Probeer ik ook. Rood? Goed, ik probeer mee te doen. Ook mijn jongens vergeleek ik soms met anderen of met elkaar.

God maakte jou en mij uniek. Hij heeft ons kleuren gegeven. Allemaal zijn we een beeld van de Schepper. Genenis 1: 26 zegt: ‘God zei: Laten wij mensen maken die ons evenbeeld zijn, die op ons lijken; zij moeten heerschappij voeren…‘ Er leven op dit moment ongeveer zeven en een half miljard mensen op aarde. Allemaal zijn ze een beeld van de Schepper. Wanneer ik mijzelf in het hokje stop, om te willen zijn als die ander, of mezelf kleiner te maken dan ik ben, maak ik automatisch de Schepper ook kleiner.

Wanneer ik naar de bloemen kijk, vind ik de veelkleurigheid prachtig. Zo mooi die verschillende vormen, de hoogtes, de geuren en kleuren. Zelfs de ene bloem is zachter dan de andere. Op de ene bloem komen vlinders af, op de andere bijen en op weer een andere hommels. Schitterend veelzijdig.

Doordat we elkaar oordelen en onderwaarderen, gaan mensen verschrompelen. Net als een bloem die verwaarloosd wordt, kunnen we als mensen verleppen. De levenskracht gaat eruit en we krijgen een houding van: ‘sorry, dat ik besta’ Juist het mooiste raakt daardoor kwijt.

We leggen elkaar lasten op. Er is niets mis mee, om wat standaardnormen en waarden aan te leren. Dingen die bij een cultuur horen. Totdat de ander niet voldoet aan ‘onze’ standaard… en we er een oordeel over vellen. Vaak weten we niet eens wat die ongeschreven regels zijn. In de gezinnen waarin we opgroeien kennen we de ongeschreven regels vaak wel. We handelen naar die regels. Op het tennisveld is er ook een ongeschreven regel. Een regel van sorry zeggen wanneer de bal net over het net valt. Ik weet niet wie die regel ooit bedacht heeft, maar ik ga standaard tegen die regel in. Ik kan het gewoon niet over mijn hart verkrijgen om sorry te zeggen voor iets waar ik zelf blij van ben. Het is namelijk een bal, die je eigenlijk niet meer terug kan slaan. Ik heb dus een punt en word geacht daar sorry voor te zeggen. In het begin was ik echt stom verbaasd dat mensen dit deden. Ik had een punt en jodelde: ‘joehoeee…’

Zonder woorden kun je ook veel vertellen. Met een blik in de ogen als je te hard lacht. Een wenkbrauw optrekken wanneer je het er niet mee eens bent, of iemand zonder woorden afbreken. Deze zomer van 2020, stond ik naast een beeld van de reus van Rotterdam. Hij had die naam gekregen omdat hij twee meter en twee en veertig centimeter lang was. Een enorm lange man. De man had een groeistoornis en was een wandelende attractie. Hartverscheurend vind ik dit. Te lezen, dat iemand een wandelende circusattractie was. Toen hij stierf sprak zijn vader bij het graf: ‘Hoon en spot waren vaak je deel, maar je haatte de mensen daarom niet, want je had een hart van GOUD!’ Wauw! Hoe mooi dat dit gezegd werd… Dat hij niet was verbitterd door hetgeen hij meemaakte.

Laten we de verschillen in elkaar waarderen. Wat fijn dat jij wel blij wordt om voor de klas te staan, dat jij geduld hebt voor dit werk of dat jij geen angst hebt om open wonden te verzorgen. Wat mooi dat er voor jou en voor mij ruimte is. Wanneer je erover twijfelt… kijk dan nog eens naar dat bloemenveld en dank God hoe wonderlijk je bent gemaakt.

Jesaja 60:1 Sta op en schitter, je licht is gekomen, over jou schijnt de luister van de HEER.

Gebed: Dank U Heer, dat U mij uniek gemaakt hebt. Leer mij meer en meer de kwaliteiten te benutten die U in mij heeft gelegd, zodat ik niet een talent zal begraven. Amen.